Daar stond hij voor de deur. Een negen uur(!) durend ‘gesprek’ bleek uiteindelijk genoeg om een verblijfsvergunning te krijgen. Daria woonde 9 maanden bij ons. Hij kwam met een zeer zwaar gemoed binnen, met een blik in de ogen die je niemand toewenst. Hij had in Afghanistan getolkt voor het Nederlandse leger en daarom uiteindelijk moeten vluchten voor zijn eigen leven. Met hulp van Vluchtelingen in de Knel en een goede psycholoog heeft hij het gered. Na ons was het weer Ter Apel en Hoogeveen. En daar stond hij dus; 17 maanden later, voor de deur. Hij keek glunderend uit zijn ogen. Hij had goed nieuws. Sterker nog; hij had gisteren een woning toegewezen gekregen in Eindhoven, om de hoek nog wel. ’s Avonds als vanouds weer meegegeten; gezorgd dat hij een matras kreeg, wat keukenspullen en een keukentrap. Hij wilde namelijk meteen gaan schilderen. De ontmoeting met Shanto was warm. En nu -potverdorie- op naar de toekenning voor Shanto.
RUIMTE OM TE ZIJN