blogs

Afgelopen zondag, 16 september, was het open dag in het Kloosterhof. Niet zomaar een open dag maar de viering van het 10-jarig bestaan. Van 14.00 tot 16.00 stonden bij alle organisaties in het pand de deuren open. Zo ook bij de Hoogstraatgemeenschap waar in de woonkamer een doorlopende film werd vertoond die speciaal ter gelegenheid van deze dag gemaakt is door studenten van het Lucascollege. De film geeft een goed beeld van wat hier in dit pand allemaal gebeurt, hoe gewerkt en geleefd wordt. In de stilteruimte konden mensen zich even terugtrekken uit de hectiek van de dag en tweemaal een meditatie met muziek en tekst bijwonen. De binnentuin was een gezellige ontmoetingsplek die erg in trek was. Bij Emmaus in de tuin waren appelflappen, Dick van Omslag vertelde over de achtergrond van het pand en liep rond met zijn gitaar en bracht sfeer met zijn mooie lied waarvan het refrein meegezongen kon worden. Bij Vluchtelingen in de Knel kregen mensen informatie over hoe zij werken en mensen helpen. Veronika vertelde met passie en bezieling en trok veel mensen.  De Combinatie had lekkere hapjes verzorgd. Zo’n 100 mensen hebben we mogen ontvangen. Voor sommige was het de eerste keer en zij waren enthousiast over deze groene plek in de stad. Heel fijn was het dat de zusters Bets, Theofrida en Albertha aanwezig waren. Dat was een feestje op zich!
Na afloop hebben we in de tuin van Omslag genoten van een gezamenlijke maaltijd van wat ieder had meegebracht. Het was fijn om na te praten en horen hoe ieder de dag ervaren had.
We kunnen met een goed gevoel op deze mooie dag terugkijken.

De vakantietijd is voorbij. Ook wij zijn op pad geweest, naar Italië, Schotland, Duitsland, Terschelling en zelfs naar Zweden.
Nu is de school weer begonnen, het ritme van vroeg opstaan opgepakt, werken, of thuis zijn en gasten ontvangen. Het is goed. Ook al zijn we ons hele leven wel op reis,
het mooie is altijd als je ergens thuis kunt komen. Voor veel mensen is dat anders: ze zijn op de vlucht, altijd op reis, nergens thuis, nergens welkom.
Het is daarom niet meer dan vanzelfsprekend dat wij tijdelijk onderdak bieden aan zulke mensen. Juist omdat we zelf gezegend zijn met een dak boven ons hoofd en voedsel op ons bord. Een gemeenschap van mensen die zorg draagt voor elkaar, naar elkaar omziet, naar anderen omziet.
Wij zijn nu in onze gemeenschap met 6 volwassenen en 2 kinderen. Er breekt een nieuwe periode aan waarin we op zoek gaan naar een nieuw evenwicht.
We gaan kijken naar onze manier van naar buiten treden, via website, facebook, nieuwsbericht. Het zal zich in de komende maanden uitkristalliseren…..
Een gedicht, geïnspireerd op het verhaal van de verloren zoon

 

Thuiskomen

Een lange vakantie
ver van huis, nieuwe mensen ontmoet
zand tussen je tenen, tropische nachten
en dan….
je eigen bed, vertrouwde geluiden
de geur van versgebakken brood,
thuiskomen….

De zieke vrouw
van onderzoek naar onderzoek
onzekerheid en angst, onbegrip
en dan….
iemand, luisterend aanwezig;
overgave, loslaten,
thuiskomen…..

De oudste zoon
thuisgebleven bij zijn vader,
maar verdwaald in zichzelf,
verbitterd.
thuiskomen….

De jongste,
weggegaan, ruimte zoekend,
ver van huis zichzelf gevonden,
omgekeerd, met open armen ontvangen,
thuiskomen…..

Mensen als wij,
heimwee, pijn om verloren zelf,
verlangen naar thuiskomen
bij God, bij ons Zelf.

 

 

Na de Nacht van de Vluchteling is het vandaag de Dag van de Vluchteling. Vluchtelingen in de Knel organiseerde samen met de HOV-groep (humaan omgaan met vluchtelingen) deze dag. Dit deed zij met een bijzondere activiteit nl. ‘Meet & Eat’. “Samen eten verbindt. Het eten op tafel weerspiegelt de cultuur en interesse van de kok en tijdens het eten ontstaan goede gesprekken“. Cliënten van Vluchtelingen in de Knel nodigden Eindhovenaren uit voor deze bijzondere maaltijd. De mooie binnentuin van de Hoogstraatgemeenschap en het prachtige werkte prima mee  aan een gemoedelijke sfeer. Meer dan 30 mensen konden daar samen eten, elkaar ontmoeten, verhalen uitwisselen en elkaar op deze manier wat beter leren kennen. Er waren 5 tafels gedekt en de bedoeling was dat er gemixt werd. Als je aan tafel zit met mensen die je niet kent, ontstaat het gesprek vanzelf.
De vluchtelingen hadden gekookt en daardoor was het menu heel multicultureel en gevarieerd. Elke kok vertelde van tevoren over zijn gerecht, over waar en hoe het gegeten wordt en wat er in zat. Je kon zien dat ze er zelf van genoten hadden om het te maken. Hun ‘voorproeven’ werd met applaus ontvangen.
Uit de keuken kwamen de heerlijkste geuren!  Mensen hebben genoten, van het eten, van de gesprekken, van elkaar.
Een geslaagde dag dus!

Ook studie 040 kwam langs: bekijk het filmpje!

https://www.studio040.nl/tv/aflevering?C6BDv2arIEndoBCudsbSpA==

 

 

 

 

 

 

 

In de nacht van 16 op 17 juni werd op 4 plekken in het land de Nacht van de Vluchteling gelopen. Annelies liep van Nijmegen naar Arnhem, 40 km, samen met Lenie Scholten van Vluchtelingen in de Knel.
Het was een bijzondere ervaring. Je mist weliswaar een nacht slaap maar het is wel een heel speciale sfeer. Saamhorigheid, een gevoel van solidariteit, leuke ontmoetingen. Voor de nacht is door de organisatie gekozen omdat dit het meest aansluit bij de situatie van vluchtelingen die uit veiligheidsoverwegingen ook liever ’s nachts op pad gaan. Om 00.00 uur klonk het startschot bij de Stevenskerk in Nijmegen waarna het even dringen was om met zo’n 1000 mensen Nijmegen via dezelfde route te verlaten. Maar algauw vielen er gaten en zag je een lint van lichtjes zich vormen door het landschap. Tussen 2.00 en 4.00 hadden we wel een dipje maar toen de dageraad zich aankondigde en het snel lichter werd, kregen we ook weer energie. Er waren onderweg 4 rustpunten die we goed benut hebben, maar niet te lang.
Rond 8.30 uur arriveerden we bij de finish bij Stadsvilla Sonsbeek in Arnhem waar we een medaille kregen van burgemeester Marcouch.
De nacht was een sponsorloop en die heeft dit jaar een recordbedrag van 1,6 miljoen euro opgeleverd!
Daar kunnen weer veel mensen mee geholpen worden en dat is uiteindelijk waar we het allemaal voor gedaan hebben.

Wij zijn erg blij om te kunnen vertellen dat wij op 21 mei a.s. twee nieuwe bewoners mogen verwelkomen.
Op die dag verhuizen Marjan Bosch en Rob Knipping vanuit St. Agatha naar Eindhoven, de Hoogstraatgemeenschap.
Vele gesprekken met allerlei mensen hebben wij gevoerd.
Uiteindelijk hebben wij twee mensen gevonden die het avontuur aandurven.
Ze kunnen zich vinden in de doelstellingen van de Hoogstraatgemeenschap,
ze voelen zich hier thuis en ook wij hebben er een goed gevoel bij.
Bovendien nemen ze een schat aan ervaringen mee als voormalige leden van Milieuproject Stoutenburg
en andere woongroepen. Binnenkort zullen zij zich nader voorstellen.

 

 

De Hoogstraatgemeenschap was gisteren te gast in Thorn, waar een kleine woongroep van de Hooge Berkt woont.
Met 16 mensen van de Kring reden we naar Limburg. Een stralende dag! We waren geroerd door de gastvrijheid die deze gemeenschap uitstraalt.
Een bonte verzameling van mensen werd in groepjes verdeeld en het was mooi om te ervaren hoe er als snel vertrouwdheid ontstond, hoe ontmoetingen plaatsvonden.
Het thema van de dag was: ‘Samen een verzameling’.
We hadden een tekst van Rumi als uitgangspunt voor gesprek, met vragen als ‘wat brengt je hier, waardoor word je geraakt in de gemeenschap’
De tekst gaat over de Herberg: dat menszijn als een herberg is: elke dag opnieuw bezoek en de uitdaging om ieder bij de voordeur te ontvangen. Ook de gasten die je liever niet ziet.
Een mooie gebedsviering in de kapel van het huis en daarna een heerlijke maaltijd in de tuin.
Tot slot mochten we een kijkje nemen bij de ‘verborgen put’. Toen het huis verbouwd werd, werd een oude put ontdekt, 7 meter diep! Een bijzondere ontdekking met spirituele betekenis. Op zoek gaan naar de bron, naar stromend water. De put als plek van ontmoeting tussen mensen, uitwisseling, inspiratie…
Voor ons had deze dag precies die betekenis!
Met dankbaarheid reden wij terug naar EIndhoven.

 

Gisteren, 30 maart,  zijn we vanuit de Hoogstraatgemeenschap met zo’n 16 mensen met auto’s naar het detentiecentrum gereden.
Het was een ongewone beleving van Goede Vrijdag. De Franciscaanse Vredeswacht had een mooie viering verzorgd,
ook refererend aan zr. Veronique die vanuit de hemel meekijkt. Zij was het die ooit aangaf: ‘we moeten niet in stilte
rondlopen maar juist ons laten horen’. En dat deden we met doordringende fluitjes en gezang. We zwaaiden naar de mensen
die voor het raam stonden. De boodschap was duidelijk: we willen deze mensen zien en hen een hart onder de riem steken
en daarmee stelling nemen tegen het vluchtelingenbeleid dat onmenselijk is.

Lieve allemaal,

Gisteren is zr. Véronique heel rustig ingeslapen. Wij willen haar hier gedenken.
Wij denken aan wie zij was, als mens en als religieus, als lid van de Hoogstraatgemeenschap.
Een bijzonder mens is van ons heengegaan.

De volgende tekst uit Spreuken vinden we op haar van toepassing:

Een sterke vrouw, wie zal haar vinden?
Haar waarde gaat die van edelstenen ver te boven!
Zij staat al op als het nog donker is.
Ze pakt het werk krachtig aan,
ze is onvermoeibaar.
Ze ziet hoe alles goed gaat
en ’s nachts gaat haar lamp niet uit.
Haar handen rusten nooit.
Diezelfde handen strekt zij uit naar arme mensen,
wijd opent ze haar armen
voor wie in nood is.
Kracht en waardigheid zijn haar gewaad
en zij ziet lachend de komende dag tegemoet.
Zij opent haar mond en zij spreekt wijsheid;
van haar tong komen lieflijke lessen.
Charme is bedrieglijk en schoonheid vluchtig,
maar lof verdient een vrouw die leeft in ontzag voor de Heer.
Laat heel de stad haar naam met ere noemen!

Op 11 februari 2017 droegen de Zusters de Hoogstraatgemeenschap over.
Met het volgende gedicht van Dorothee Solle staan we stil bij dit moment.

 

” Sprookjescongres

Toen ik over de tederheid van god wilde vertellen
moest ik de oudste sprookjes er bij halen
van de nachtegaal die zo zingt dat allen buiten zinnen raakten
niet hier niet hier

Toen ik de tederheid van god wilde meedelen
heb ik geluisterd heb ik gezwegen
heb ik zachter gepraat
niet hier niet hier

Toen ik de tederheid van god ging uitdelen
zag ik het ongeloof op twee gezichten
van een man en een meisje
heel langzaam smelten
of je het gelooft of niet
dat was hier dat was hier ”

 

 

 

 

Wij wensen je een ster
voor de donkerste nacht.
Wij wensen je zachtzinnig licht
om het goede te zien
in de wereld.
Wij wensen je woorden
die niet breken
maar verbinden.
Wij wensen je
tussen het doodgewone
nu en dan een godsgeschenk.

(Kris Gelaude)

 

Gezegende kerstdagen en een liefdevol 2018!

Cora, Annelies, Rard, Luus, Paul, Erik