blogs

Vandaag, 22 april, is het de dag van de aarde. We zouden het bijna vergeten, door alle aandacht die uitging naar het verzorgen van de zieken. Ze krabbelen langzaam op, maar dan ook echt langzaam Toch is het in dit geval juist Erik die ons attent maakte op deze dag. Als kind al geïnteresseerd in de natuur, in alles wat groeit en bloeit, inclusief de mens. Altijd ook met aandacht voor de spirituele kant van de aarde, de schepping.
We besteden er op bescheiden wijze aandacht aan, met prachtige gedichten, in combinatie met afbeeldingen: op de oprijlaan, in onze tuin, aan de voorkant. Een kleine route die je kunt lopen, als je er tenminste oog voor hebt. Even stilstaan, je verwonderen, genieten van het jonge groen, het prachtige gezang van vogels.
Wij zijn onderdeel van deze aarde, een schakeltje in het geheel.

Corona heeft ons in de kladden gegrepen. Twee mensen besmet in huis. Dat is wel een heel rare Pasen dit jaar. Twee mensen in bed, ziek, koorts, drie mensen negatief getest.
We lopen wat rond, we kijken een film, we doen eigenlijk niets. We mogen niet naar buiten.
Terwijl de een had moeten werken, de ander een feestje mist, waar ze al weken naar uitkeek en iemand mist essentiële stagedagen.
Maar vanaf mijn woonkamer zag ik vandaag twee duiven op het dak,
ze hadden elkaar lief.
Als we dat voor ogen houden, kan er eigenlijk toch niets fout gaan.
Wij wensen u mooie Paasdagen vanuit onze quarantaine en isolatie plekken.

Voor mij is de verbinding tussen binnen en buiten van groot belang. Als mens ben je nooit een eiland. Als je in verbinding bent met jezelf, ga je als vanzelf opnieuw naar ‘buiten’.

Het ontmoeten van anderen is voor mij persoonlijk van levensbelang. Met ontmoeten bedoel ik niet het uitwisselen van informatie, niet het alleen maar spreken of alleen maar luisteren. Ontmoeten is een wisselwerking waarbij de ander iets in jou aanraakt en omgekeerd. Een echte ontmoeting laat sporen na.

Het ontmoeten van anderen kan zijn als een spiegel, het geeft energie, het schuurt, het doet een appèl op mij. De filosoof Levinas is in dit verband voor mij een wegwijzer.
Voor het ontmoeten van anderen is openheid van groot belang.

Elk jaar staan wij als Hoogstraatgemeenschap stil bij het sterven van mensen die onderweg zijn naar een beter, menswaardiger bestaan. Aan de randen van Europa lopen zij vast of komen om. Een drama waar wij het liefst onze ogen voor sluiten. Dit jaar is het helaas niet mogelijk op met een grote groep samen te komen en er op deze manier bij stil te staan. Maar…. Op de gebruikelijke plek buiten brandt een kaars, ligt een krans met een gedicht. We zijn stil….. We laten het niet ongemerkt voorbij gaan.
U kunt op deze plek ook even stilstaan als u er langs komt. Ook voor een kop koffie en een gesprek bent u altijd welkom, ook in deze tijd.

Vluchteling?
Maar ik ben geen vluchteling
want ik ben niet gevlucht.
Ik ben weggewaaid, als een blad van een boom.
Er is in ons land een verschrikkelijke wind opgestoken;
een wind vol vuur en verkrachting.
En op ’n dag,
op een dag die ik me niet meer herinner,
op een dag die ik mij niet meer durf te herinneren,
ben ik weggewaaid.
Wie zou er uit zich zelf vluchten
Wie zou er uit zich zelf
Z’n eigen huis
Z’n eigen stad
Z’n eigen land
Z’n eigen familie in de steek laten
En dan ergens aankomen waar je niet welkom bent?
Vluchtelingen zijn nooit welkom
Dat weet iedereen
Dat heeft de geschiedenis al zo vaak bewezen.
Waarom dan een langzame dood
In een vreemd land
Als je op de drempel van je eigen huis
Ook kunt sterven?
Vluchtelingen bestaan niet.