RUIMTE OM TE ZIJN
Vandaag begint de Advent. Een reis van donker naar licht.
Een tijd van wachten, verwachten, waken.
We hopen een licht te mogen zijn op het pad van hen
Die geen uitzicht hebben, die het wachten moe zijn.
Een klein bescheiden lichtje, een lichtje met hoop.
Die weg gaan we.
Die reis maken we.
Samen.
Keigoed stuk in Vrij Nederland over ongedocumenteerde vluchtelingen, met uitgebreid aandacht voor het werk van onze buren in het klooster, Vluchtelingen in de Knel.
Stuit je op de paywall? Klik dan hier.
137 jaar met vallende herfstbladeren in de binnentuin; veel
137 jaar binnen-tredende mensen; ook velen
137 jaar oud glas en lood dat de zon weerstaat; kleurrijk
137 jaar gebeden en gedachten binnenshuis; nog kleurrijker
137 jaar versleten keldertrap-treden; mooi oud worden
137 jaar pas; het gaat nog ouder worden
immers ’tijd is een gave Gods’ en komt vanzelf.
Waar komt hij toch in vredesnaam vandaan die ‘rainbow’ vlag die elk jaar bij het Stadshuis wordt gehesen voor Vredesweek en die daar gedurende de hele week wappert?
Jarenlang werd diezelfde vlag elk jaar door een van de Zusters van Liefde van het Klooster naar het stadhuis gebracht en een week later weer opgehaald! Die traditie is door de huidige bewoners die vijf jaar geleden het nu voormalige klooster van de zusters hebben overgenomen, voortgezet.
Vandaag was het weer zover. Hier wordt de vlag door een van de bewoners aan de bode in het Stadhuis overhandigd.
Toen ik een week later de vlag weer op ging halen lag hij al klaar. De bode gaf hem aan mij met een vriendelijke glimlach en wenste me een fijne dag, maar de receptioniste riep me terug. ‘Meneer meneer, wanneer brengt u hem terug?’
‘Nou volgend jaar!’
‘U maakt een grapje!
‘Nee hoor! en wij zullen hem goed bewaren. dus maakt u zich geen zorgen!’
In de nacht van 11 op 12 september werd voor de 11e keer de Nacht van de Vluchtelingen georganiseerd. Annelies liep dit jaar voor de 3e keer mee in Tilburg dit keer. Zij maakte deel uit van het team van Vluchtelingen in de Knel. Het was een goede nacht, geen regen, veel sterren, perfecte temperatuur. En…. de 40 km zijn gelopen, zonder blaren! Wel spierpijn natuurlijk. Annelies haalde maar liefst 6.119 euro op! Dat was mede dankzij een anonieme donatie van 5.000 euro die niet onopgemerkt bleef want zij werd prompt gebeld door Omroep Brabant die een interview met haar wilde. Dit is terug te vinden op
Het is fijn dat zoveel mensen hebben meegelopen voor een goed doel.
Volgend jaar weer!
Daar stond hij voor de deur. Een negen uur(!) durend ‘gesprek’ bleek uiteindelijk genoeg om een verblijfsvergunning te krijgen. Daria woonde 9 maanden bij ons. Hij kwam met een zeer zwaar gemoed binnen, met een blik in de ogen die je niemand toewenst. Hij had in Afghanistan getolkt voor het Nederlandse leger en daarom uiteindelijk moeten vluchten voor zijn eigen leven. Met hulp van Vluchtelingen in de Knel en een goede psycholoog heeft hij het gered. Na ons was het weer Ter Apel en Hoogeveen. En daar stond hij dus; 17 maanden later, voor de deur. Hij keek glunderend uit zijn ogen. Hij had goed nieuws. Sterker nog; hij had gisteren een woning toegewezen gekregen in Eindhoven, om de hoek nog wel. ’s Avonds als vanouds weer meegegeten; gezorgd dat hij een matras kreeg, wat keukenspullen en een keukentrap. Hij wilde namelijk meteen gaan schilderen. De ontmoeting met Shanto was warm. En nu -potverdorie- op naar de toekenning voor Shanto.
Niet in juni, tijdens de kortste nacht, dit keer! Maar wel op 11 september. Rondje Tilburg, 40 km. Ik heb me aangesloten bij het team van VidK, ‘VidK maakt meters‘. En ja, meters hebben we gemaakt gisteren met ons vieren: Lenie, Daphne, Robbin en ik. Ondanks de regen en onze schoenen die sopten. Maar gezellig was het wel en zo trainen we gewoon door tot 11 september. Dan is het menens.
We denken aan Youssuf die hier vier weken geleden, zonder schoenen verweesd in de gang stond. Nog drie weken wachten voordat hij de terug reis zou gaan maken.
Hoe zou het met hem gaan nu hij weer in Sudan is?
We denken aan Nasha die vorige week ‘verdwaald’ voor de deur stond, moeilijk ter been, en die ontredderd met zijn moeder belde.
Hoe zou het hem nu vergaan in het AZC waar hij vandaan kwam?
We denken aan al die medemensen die hier de afgelopen jaren voor kortere of langere tijd verbleven. Hoe gaat het bijvoorbeeld met de drie hoogzwangere vrouwen die we huisvestten? Komen de kinderen goed terecht? Ze mogen toch zeker wel een toekomst zonder angst in Nederland tegemoet zien?
Het is niet voor te stellen wat al die andere miljoenen vluchtelingen moeten doorstaan.
We houden het hier maar klein; we leven mee met onze nieuwe bewoonster uit Congo die rouwt om haar aan Covid gestorven man.
En we wachten vol hoop op eindelijk eens het verlossende besluit voor onze ‘langstzittende’ huisgenoot uit Myanmar.
We missen onze kloosterkat. Zo gauw we weer nieuwe bewoners hebben van de gemeenschap gaan we weer op zoek. Voor mij persoonlijk is het afgelopen poes-loze jaar prima geweest; de vogels zijn weer volop terug in de binnentuin! En nu zijn er drie nesten; de koolmezen zitten in de vertrouwde nestkast, de merels hebben een nest gebouwd in de clematis en de staartmezen hebben een prachtig omsloten nestje gebouwd in de kamperfoelie. Hier zijn als eerste de jongen uitgevlogen. Het was al een heel getwitter in de binnentuin, nu is het helemaal een heerlijk kabaal. De jonge meesjes zijn aan het oefenen; ze moeten uiteindelijk de hoogte in om de binnentuin te kunnen verlaten. Om hun
eigen weg te gaan vervolgen. Nu hebben ze het nog prima in het bijzijn van de ouders in onze mooie binnentuin.
Als bij ons de bel gaat, is het altijd een verrassing wie er voor de deur staat.
Soms is het iemand die gewoon de sleutel van het lokaal nodig heeft, een andere keer wijzen we de weg naar de kerk, of naar Vluchtelingen in de Knel. Pas geleden wilde iemand zijn oude schoenen aan ons kwijt, wellicht hadden wij er wat aan, we vangen toch vluchtelingen op?
Deze week stond er een man voor de deur met een bijzondere vraag. Hij sprak Engels en ik gelukkig ook. Hij wilde zijn vriend en diens vrouw verrassen met een cadeau: een schilderij van de huwelijksfoto van zijn vriend. Of hij het bij ons mocht neerzetten en dan zouden zij het komen ophalen, na instructies van hem.
Mijn eerste reactie was weerstand, waarom bij ons, wat hebben die mensen met deze plek…. De Italiaan in kwestie gooide al zijn charme in de strijd en ik begon langzamerhand mee te denken. Waarom niet in de tuin, bij het H. Hartbeeld? Het pas getrouwde echtpaar (ook Italiaans) is erg gelovig en komt vaak in de Engelstalige mis in de Lambertuskerk. De man aan de deur werd steeds enthousiaster, zeker toen ik hem meenam naar de binnentuin. Ondertussen vertelde hij zelf ook over zijn eigen leven, alsof ik hem al jaren kende. En ik hoefde alleen maar te luisteren. Gelukkig gaat me dat goed af.
Alberto, zo heet hij, zou een standaard halen voor het schilderij en een doek. Zelf zou hij er niet bij zijn want de echtgenote moest denken dat haar man het allemaal geregeld had.
Zo gebeurde het dat er de volgende avond, klokslag 8 uur een andere Italiaan aanbelde met zijn vrouw. Ik nam hen mee naar de tuin. Het weer zat mee, de azalea’s kleurden prachtig en de vrouw was zeer verguld met het resultaat.
Zo zie je, het is nooit saai bij de Hoogstraatgemeenschap!
