Auteur: erik

Daar stond hij voor de deur. Een negen uur(!) durend ‘gesprek’ bleek uiteindelijk genoeg om een verblijfsvergunning te krijgen. Daria woonde 9 maanden bij ons. Hij kwam met een zeer zwaar gemoed binnen, met een blik in de ogen die je niemand toewenst. Hij had in Afghanistan getolkt voor het Nederlandse leger en daarom uiteindelijk moeten vluchten voor zijn eigen leven. Met hulp van Vluchtelingen in de Knel en een goede psycholoog heeft hij het gered. Na ons was het weer Ter Apel en Hoogeveen. En daar stond hij dus; 17 maanden later, voor de deur. Hij keek glunderend uit zijn ogen. Hij had goed nieuws. Sterker nog; hij had gisteren een woning toegewezen gekregen in Eindhoven, om de hoek nog wel. ’s Avonds als vanouds weer meegegeten; gezorgd dat hij een matras kreeg, wat keukenspullen en een keukentrap. Hij wilde namelijk meteen gaan schilderen. De ontmoeting met Shanto was warm. En nu -potverdorie- op naar de toekenning voor Shanto.

Niet in juni, tijdens de kortste nacht, dit keer! Maar wel op 11 september. Rondje Tilburg, 40 km. Ik heb me aangesloten bij het team van VidK, ‘VidK maakt meters‘. En ja, meters hebben we gemaakt gisteren met ons vieren: Lenie, Daphne, Robbin en ik. Ondanks de regen en onze schoenen die sopten. Maar gezellig was het wel en zo trainen we gewoon door tot 11 september. Dan is het menens.

We denken aan Youssuf die hier vier weken geleden, zonder schoenen verweesd in de gang stond. Nog drie weken wachten voordat hij de terug reis zou gaan maken.
Hoe zou het met hem gaan nu hij weer in Sudan is?
We denken aan Nasha die vorige week ‘verdwaald’ voor de deur stond, moeilijk ter been, en die ontredderd met zijn moeder belde.
Hoe zou het hem nu vergaan in het AZC waar hij vandaan kwam?

We denken aan al die medemensen die hier de afgelopen jaren voor kortere of langere tijd verbleven. Hoe gaat het bijvoorbeeld met de drie hoogzwangere vrouwen die we huisvestten? Komen de kinderen goed terecht? Ze mogen toch zeker wel een toekomst zonder angst in Nederland tegemoet zien?
Het is niet voor te stellen wat al die andere miljoenen vluchtelingen moeten doorstaan.
We houden het hier maar klein; we leven mee met onze nieuwe bewoonster uit Congo die rouwt om haar aan Covid gestorven man.
En we wachten vol hoop op eindelijk eens het verlossende besluit voor onze ‘langstzittende’ huisgenoot uit Myanmar.

We missen onze kloosterkat. Zo gauw we weer nieuwe bewoners hebben van de gemeenschap gaan we weer op zoek. Voor mij persoonlijk is het afgelopen poes-loze jaar prima geweest; de vogels zijn weer volop terug in de binnentuin! En nu zijn er drie nesten; de koolmezen zitten in de vertrouwde nestkast, de merels hebben een nest gebouwd in de clematis en de staartmezen hebben een prachtig omsloten nestje gebouwd in de kamperfoelie. Hier zijn als eerste de jongen uitgevlogen. Het was al een heel getwitter in de binnentuin, nu is het helemaal een heerlijk kabaal. De jonge meesjes zijn aan het oefenen; ze moeten uiteindelijk de hoogte in om de binnentuin te kunnen verlaten. Om hun
eigen weg te gaan vervolgen. Nu hebben ze het nog prima in het bijzijn van de ouders in onze mooie binnentuin.

In de gesprekken om te komen tot de tekst op de voorpagina heb ik ondere andere onderstaande woorden geschreven :

Deze tijd doet een appèl op mij om te leven vanuit het bewustzijn van heelheid en gebrokenheid. Als mens voel ik me groots en nietig tegelijk. Een onderdeel van de gehele Aarde en van mijn dagelijks wereldje. Om hier recht aan te doen wil ik mezelf, mijn medemens en de natuur ontmoeten. Door ruimte te geven; letterlijk en figuurlijk. Je mag er zijn zoals je bent, jij medemens, jij korenbloem, jij veldleeuwerik. Staand op de schouders van generaties voor ons en met een open blik wil ik een steentje bijdragen om (weer) zin te ervaren in dit bijzondere tijdsgewricht.