Als bij ons de bel gaat, is het altijd een verrassing wie er voor de deur staat.
Soms is het iemand die gewoon de sleutel van het lokaal nodig heeft, een andere keer wijzen we de weg naar de kerk, of naar Vluchtelingen in de Knel. Pas geleden wilde iemand zijn oude schoenen aan ons kwijt, wellicht hadden wij er wat aan, we vangen toch vluchtelingen op?
Deze week stond er een man voor de deur met een bijzondere vraag. Hij sprak Engels en ik gelukkig ook. Hij wilde zijn vriend en diens vrouw verrassen met een cadeau: een schilderij van de huwelijksfoto van zijn vriend. Of hij het bij ons mocht neerzetten en dan zouden zij het komen ophalen, na instructies van hem.
Mijn eerste reactie was weerstand, waarom bij ons, wat hebben die mensen met deze plek…. De Italiaan in kwestie gooide al zijn charme in de strijd en ik begon langzamerhand mee te denken. Waarom niet in de tuin, bij het H. Hartbeeld? Het pas getrouwde echtpaar (ook Italiaans) is erg gelovig en komt vaak in de Engelstalige mis in de Lambertuskerk. De man aan de deur werd steeds enthousiaster, zeker toen ik hem meenam naar de binnentuin. Ondertussen vertelde hij zelf ook over zijn eigen leven, alsof ik hem al jaren kende. En ik hoefde alleen maar te luisteren. Gelukkig gaat me dat goed af.
Alberto, zo heet hij, zou een standaard halen voor het schilderij en een doek. Zelf zou hij er niet bij zijn want de echtgenote moest denken dat haar man het allemaal geregeld had.
Zo gebeurde het dat er de volgende avond, klokslag 8 uur een andere Italiaan aanbelde met zijn vrouw. Ik nam hen mee naar de tuin. Het weer zat mee, de azalea’s kleurden prachtig en de vrouw was zeer verguld met het resultaat.
Zo zie je, het is nooit saai bij de Hoogstraatgemeenschap!
